Day 256: Dennis - wat een goal!!

Eens in de zoveel jaar scheidt een historische gebeurtenis de generaties. Hoe vaak wordt door grootmoeder niet nostalgisch gerefereerd aan de tijd voor de oorlog, of wijst de vader zoonlief er fijntjes op wijst dat hij nooit getuige is geweest van het ontstaan van Michel’s en Cruijff’s totaalvoetbal? Meer recent is natuurlijk het EK1988 reden tot het maken van onderscheid tussen de bewuste getuigen, onbewuste getuigen en de generatie die nog verwekt moest worden op het moment dat Van Basten met zijn wreef niet alleen zichzelf, maar ook Mьhren onsterfelijk maakte. Een mooie quizvraag is dan overigens altijd of het nu Arnold of Gerrie Mьhren was die de pass verzond. (dit was natuurlijk Arnold Mьhren, die op zijn beurt de bal van Van Tiggelen ontving)

De goal viel op zaterdag 3 november 2007, even voor 14.00u. Een waas van stilte waaierde uit over het sportpark van het voormalige Duinoord/De Jager, tegenwoordig spelend onder de naam svLY. Het bladerdek achter het doel was momenten later bewoond door een juichende, in het traditionele blauw-rood gestoken, menigte van uitgelaten jongemannen, waarbij ййn onblote torso zich het centrum van de feestvreugde mocht noemen. De oude handen, behorende tot de al sinds 1965 in functie zijnde voorzitter van de supportersvereniging “Duinoord 3”, handelden door de as uit de goed gevulde pijp te kloppen, waarop vervolgens de elektrische signalen binnen deze oude knar de lippen aan het werk zetten, waarbij er een welgemeend ‘wel heb ik ooit’ soepel over deze kleine lappen vlees rolden.

Aanstichter van dit alles was Lyubomir Mishkovski , voetbalnaam “Lubo”. Dit Bulgaarse toonbeeld van onverzettelijkheid, hierin slechts geлvenaard wordt door Jaap Stam in zijn hoogtijdagen, veroverde op de hem typerende wijze de bal ter hoogte van de middellijn. Een stapje links, een klein tikje rechts en een subtiele heupbeweging later vonden zijn ogen die van de gretig wachtende Djoffie Wieske en niet veel later legde het lederen monster dezelfde weg af. Zich nog onbewust van zijn nederige, doch belangrijke rol in dit nieuwe hoofdstuk in de geschiedenis van het veldvoetbal, kaatste Wieske de bal.

Tot dit moment kon dit tafereel symbool staan voor alles wat een normale amateurwedstrijd op reserve 6e-klasse niveau zo heerlijk maakt. Een puffende 40’er die net teruggekomen van zijn 2e burn-out in evenzoveel jaren tijd beseft dat hij te laat is, een wanhopig naar een zweem van buitenspel zoekende grensrechter en een vrolijk keuvelend publiek langs de zijlijn. Tot de bal met de juiste richting en de juiste snelheid de weg tussen Wieske en Lubo heeft afgelegd was alles nog het oude. Het moment hier onmiddelijk op volgend beroerde Lubo de bal met de buitenkant van de rechterschoen. De toegesnelde keeper ontdekte tot zijn afgrijzen dat de voorwaarts gerichte snelheid van de bal werd geлvenaard door de opwaartse gerichte snelheid. Twintig hondersten van een seconde later betrok het gezicht van de tot op dat moment vrijwel onverslaanbare keeper. Op deze finesse had ook de Van der Sar van de Haagse binnenstad niet gerekend. De pogingen die de sluitpost vervolgens ondernam om het tij te keren konden alleen maar bijdragen aan de magie van het moment. Een halve seconde verder bereikte de bal zijn hoogste punt. Toen duidelijk werd dat er onder het aluminium voldoende ruimte was voor het in Taiwan met de hand vervaardigde object om in te verdwijnen openden de kelen van de omstanders zich reeds. Zeven-en-twintig honderdsten later bereikte de magie zijn hoogtepunt met de lichte streling van de netten.

Nu rest slechts de vraag: waar was u?

03 November 2007 | 17:24